Unikatowa pozycja na rynku wydawniczym poświęcona jednej z ważniejszych ról w życiu - ojcostwu. Zebrane opowiadania stworzone są przez popularnych autorów polskiej sceny literackiej. Cichy, Dukaj, Engelking, Małecki, Muszyński, Orbitowski, Szczerek, Szostak, Witkowski zmierzyli się z zagadnieniem na swój sposób i przefiltrowali przez pryzmat własnych doświadczeń - życiowych i twórczych. W efekcie powstały opowieści pisane zarówno z perspektywy synów, jak i ojców. Każda z nich okraszona charaktersytycznym dla poszczególnych autorów stylem jest jednocześnie ważnym głosem w dyskusji na temat rodzicielstwa, przekazywania wzorców oraz nieustającego tarcia o dominację pomiędzy matriarchatem i patriarchatem. Ojciec to zbiór poruszających i doskonałych literacko opowieści o trudnej relacji między ojcem a synem. Autorzy w różnych konwencjach, od osobistego wspomnienia po realizm magiczny, opowiadają o bliskości i konfliktach, pragnieniu naśladowania i potrzebie buntu, miłości i nienawiści, poczuciu zdrady i wdzięczności. W intymnych, emocjonalnych i niekiedy autobiograficznych historiach każdy z nich zaprezentował swoje niepowtarzalne pióro w mistrzowskiej formie. Książka idealnie wpisuje się we współczesny dyskurs na temat ról społecznych, rodzinnych i wreszcie w tak bezpośredni i jednoznaczny sposób oddaje głos samym panom! Nie ma chyba czytelnika, ani czytelniczki, których nie wzruszą i nie skłonią do refleksji opowiadania o męskich, rodzinnych relacjach.

To miała być zwyczajna wymiana uniwersytecka. Lesław Srebroń trafia na Finnegany, by spędzić semestr jako wykładowca na tamtejszej uczelni. Wyspy, skryte za horyzontem, nie figurują nawet na mapach, ale dla tak ambitnego badacza to tylko kolejna inspiracja. Nie ma wątpliwości, że uda mu się wcielić w życie projekt ocalenia cywilizacji Zachodu. Nie może być inaczej, skoro za drogowskaz ma prozę wielkiego polskiego fantasty, Filipa Włócznika.

Na miejscu nie wszystko jednak wygląda tak, jak się początkowo wydaje. Gdzie przebiega granica między fikcją a rzeczywistością? Czy prawda, jaką poznajemy o nas samych, jest wiedzą obiektywną, czy tylko kolejną kreacją?

Najnowsza powieść Wita Szostaka to zjadliwa akademicka satyra, w której dostaje się zarówno pracownikom naukowym, systemowi kształcenia, jak i polskiej fantastyce (oraz zwyczajom seksualnym dzikich). Ale to także pasjonująca historia o współczesnym Don Kichocie, który nie potrafi zrezygnować ze złudzeń.

Sto dni bez słońca to powieść szalenie zabawna, strasznie smutna i niebezpiecznie inteligentna.